Για τον Μάνο που έφυγε πρόωρα…
Οι Θ. Γκαϊφύλλιας και Δ. Νικολούδης τιμούν τη μνήμη του Μ. Λοΐζου με συναυλία στους Λαζαριστές
Της Κυριακής Τσολάκη
Πολύφασματικός δημιουργός. Ερωτικός και πολιτικός, ρεαλιστικός και ουτοπικός ταυτόχρονα. Αναμφίβολα, ο Μάνος Λοΐζος ανήκει στους είκοσι καλύτερους τραγουδοποιούς αυτής της χώρας. «Το χαρακτηριστικό που δημιουργεί έναν τεράστιο μύθο γύρω από το όνομα του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνει την αξία του έργου του, είναι ότι ο Λοΐζος είναι ο μοναδικός από τους καλύτερους συνθέτες μας, που χάθηκε τόσο πρόωρα», σημείωνε ένας γνωστός στιχουργός πρόσφατα.
Και πράγματι. Τα είκοσι χρόνια που –κιόλας– πέρασαν από το θάνατο του συνθέτη αποδεικνύουν ότι είναι –και δικαίως– ένας μύθος για τα ελληνικά μουσικά πράγματα, ο οποίος εξακολουθεί να είναι παρών στις μνήμες όλων, καλλιτεχνών, αλλά και κοινού. Αξίζει να ανατρέξει κανείς στις εκδηλώσεις και τις δισκογραφικές εκδόσεις που γίνονται φέτος προς τιμήν του, για να καταλάβει ότι η λέξη «αθάνατος» είναι πολύ λίγη για ό,τι άφησε πίσω του.
Την παραμονή της εικοστής επετείου του θανάτου του, τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου, δυο Βορειοελλαδίτες καλλιτέχνες τιμούν με το δικό τους τρόπο τον Μάνο Λοΐζο. Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και ο Δημήτρης Νικολούδης, με μια συναυλία στη Μονή Λαζαριστών, ξαναθυμούνται σιγοψιθυρίζοντας μαζί με το κοινό πολλά από τα τραγούδια του. Συντροφιά τους, ένας μεγάλος αριθμός μουσικών, καθώς και η ερμηνεύτρια Νανά Μπινοπούλου.
Οι δυο τους όμως επέλεξαν να αποτίσουν ένα σύντομο φόρο τιμής στη μνήμη του μεγάλου συνθέτη και μέσα από τις σελίδες της «Μ», με δυο σημειώματα που φέρουν τον προσωπικό τους τρόπο.
Δημήτρης Νικολούδης: “Πίναμε παρέα χαζεύοντας τη θάλασσα…”
Με τον Μάνο Λοΐζο δεν είχα συναντηθεί ποτέ. Μια φορά τον είχα δει μικρός, όταν ήμουν σε μια συναυλία, με τον Θάνο Μικρούτσικο και το Χρήστο Λεοντή. Ακούγοντας όμως όλα αυτά τα χρόνια τα τραγούδια του και παίζοντάς τα στο ραδιόφωνο, νιώθω πως υπήρξα φίλος του, ότι πολλές φορές κάναμε παρέα, τραγουδήσαμε δοκιμάζοντας τραγούδια του και πολλές φορές πίναμε παρέα χαζεύοντας τη θάλασσα. Είχε μια αγάπη για τη θάλασσα ο Μάνος Λοΐζος και γι’ αυτό έγραψε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια για τη θάλασσα, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Το «Δελφίνι δελφινάκι» είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι κι ακούγοντάς το νομίζω πως με σέρνει μαζί του καβάλα στα γαλάζια νερά.
Ο Μάνος Λοΐζος έζησε τη ζωή του με πάθος και ένταση και πίστευε πως είναι αθάνατος, όπως λέει και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, με τον οποίο πιστεύω ότι έγραψε υπέροχα τραγούδια. Το «Δεν θα ξαναγαπήσω» θεωρώ πως είναι από τα συγκλονιστικότερα τραγούδια που έχει να επιδείξει η ελληνική δισκογραφία. Νιώθω σπουδαία και όμορφα αλλά ταυτόχρονα και πλούσιος σε συναισθήματα που ακούω τα τραγούδια του και μπορώ να τα τραγουδώ.
Εκεί πάνω που είναι τώρα ο Μάνος πάλι τραγούδια φτιάχνει και τα δοκιμάζει με τον Νίκο Ξυλούρη, με τον οποίο δεν πρόλαβαν να συνεργαστούν, εκεί όμως ίσως τα καταφέρουν…»