Δημήτρης Νικολούδης “Ηλιόσπορος”, Polytropon
Αναμφισβήτητα το στοίχημα που μπαίνει κάθε φορά είναι δύσκολο. Πώς θα προσεγγίσεις δηλαδή την παράδοση υπό το πρίσμα του τώρα, κρατώντας όμως και το ωφέλιμο φορτίο της μουσικής και του κειμένου.
Να διατηρήσεις όσα παρέλαβες αλλά και να τα εμπλουτίσεις αν είναι δυνατόν. εν ολίγοις, να μην σπάσουν οι κρίκοι της αλυσίδας.
Η προσπάθεια για μια απόδοση του πιστού είναι αφενός γεροντοκορίστικη (η παράδοση στη φορμόλη), αφετέρου ανέφικτη. Ανέφικτη γιατί -έχοντας ο μουσικός, το συγκρότημα, όλες τις προσλαμβάνουσες του σήμερα- περνάει από προσωπικά φίλτρα. Ευθύς εξαρχής λοιπόν είναι δεδομένο ότι αποκλείεται ν’ αποδοθούν παλαιότερα μουσικά πράγματα, έτσι ακριβώς όπως ήταν κάποτε. Φαντάζομαι ότι και για τον Δημήτρη Νικολούδη αυτό δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση ζητούμενο στον Ηλιόσπορο. Εδώ ηχογραφεί και μας παρουσιάζει πέντε παραδοσιακά τραγούδια με τον δικό του τρόπο.
Ο Νικολούδης έχει τις βιωματικές και συναισθηματικές αναφορές και πολύ περισσότερο φαίνεται να υπάρχει μέσα του αποθηκευμένο ένα αρκετά μεγάλο αρχείο μουσικών πληροφοριών γύρω από την παράδοση.
Πέντε πολύ γνωστά και “σεσημασμένα” σε διασκευές τραγούδια που ακούγονται στον Ηλιόσπορο: Τρεχαντηράκι, Ολε-λε-λε, Άννα μου Αννούλα, Τούτο το μήνα και Στης πικροδάφνης. Το τραγούδισμα του Νικολούδη κουβαλάει τον βυζαντινό τρόπο και μια ευγένεια.
Ο Σάκης Λάιος και ο Μιχάλης Πιπέρκος μοιράζονται και διαχειρίζονται την ενορχηστρωτική άποψη μ’ ένα σύνθετο οπλισμό αποτελούμενο από κλασικές κιθάρες, πιάνο, ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο, μέχρι ποντιακή λύρα, τσέλο, μαντολίνα, मोरदcajon, bendir, bansuri κ.ά. Από το Τρεχαντηράκι (ίσως η καλύτερη στιγμή) μέχρι την Πικροδάφνη υπάρχει ένα ταξίδι, που θ’ αγγίξει κάποιους περισσότερο και κάποιους λιγότερο.
Το αποτέλεσμα στον Ηλιόσπορο διαθέτει προσωπικό αποτύπωμα και σε γενικές γραμμές κρατάει τους χυμούς των τραγουδιών, χωρίς τίποτα να ακούγεται προκάτ και “επί τούτου”. Και, ξέρετε, μερικές φορές είναι πιο δύσκολο να κρατηθείς μέσα στα όρια, από να τα ξεπεράσεις, χάριν εντυπωσιασμού.